บันทึก : สวัสดี ซีแอตเทิล
เรื่องเล่าจากประสบการณ์ตรงของนักเรียน
มีหลายคนพูดกับเราว่า จะทิ้งงานที่ทำอยู่แล้วไปเลยเหรอ เราได้แต่ตอบว่าอืม… หลายสิ่งหลายอย่างมันอาจจะยากถ้าเราจำเป็นต้องตัดสินใจ แต่เมื่อตัดสินใจไปแล้วเราก็จะไม่เคยเปลี่ยนใจ ถึงแม้ว่าชีวิตการทำงานเขียนบทของเรามันจะดีและมีเพื่อนร่วมงานและเจ้านายที่ดี แต่ความทะยานและความเบื่อหน่ายกับชีวิตของเรามันมีมากกว่า แน่นอนว่าเราตั้งเป้านี้ไว้ตั้งแต่แรกก่อนที่จะเริ่มบทบาทชีวิตทำงานหลังเรียนจบ แต่สิ่งที่เราคิดมันไม่ได้ง่ายแบบนั้นเลยแม้แต่น้อย เพราะเรื่องพีคมันเริ่มขึ้นตั้งแต่…
เป๊ง!
ไม่ใช่เสียงใครเคาะจานเรียกเรา หรือเสียงนาฬิกา แต่เป็นเสียงตีระฆัง… ตีทำไมน่ะเหรอ???
ขณะที่หลายๆ คนที่จะไปเรียนต่อ เตรียมตัวจัดกระเป๋าทั้งหลายแหล่ มันช่างแตกต่างจากเรา เราอยู่ท่ามกลางหมอกจางๆ หรือควัน คล้ายกันจนบางทีก็ไม่อาจรู้ อยากจะถามดู ว่ามันเป็นดั่งหมอกหรือควัน แน่นอนว่าไม่ต้องถามพี่เบิร์ด ถามเราก็ได้ว่ามันคือควัน!
ควันจากธูปล้วนๆ ไม่มีปิ้งไก่ผสม ความกังวลและความเป็นห่วงของแม่เรา มันต้องพาให้เรามาแก้ชงที่ศาลเจ้าพ่อแห่งนี้ อายุเราก็ใกล้เบญเพศเข้าไปทุกที ปีนี้ก็ชงเต็มๆ ตามที่หมอนั้นหมอนี้บอก เพื่อไม่ให้ท่านแม่ปวดหัวใจ เราก็เลยมาให้ก็ได้ ทั้งๆ ที่ไม่มีความเชื่อเลยสักนิดเดียว เพราะตั้งแต่เกิดมา ชีวิตเราก็มีแต่เรื่องให้ซวยตลอดเวลา จนไม่คิดว่าจะมีอะไรมาทำร้ายเราได้อีกแล้ว คือมันชิน…
เริ่มตั้งแต่ทำวีซ่า…
จู่ๆ กงศุลก็บอกว่าทำ I-20 (คือใบรับรองว่าเป็นนักเรียนที่โรงเรียนนั้นๆ) เราหายไป โอ้โห่! แทบจะเป็นเคสหนึ่งในล้าน และหนึ่งในนั้นคือเราเอง เราก็ยังชิวเพราะยังโชคดีที่พอมีเวลาเหลือให้ขอใหม่อีกครั้ง พอถึงวันใกล้จะบิน เราต้องไปอยู่ที่เมือง Auburn อยู่ทางตอนใต้ของ Seattle ทางโรงเรียนก็บอกว่ายังให้เราพักไม่ได้ เพราะเราดันอยากไปก่อนเอง เอาแล้วไง เปลี่ยนไฟลท์ก็ไม่ได้ ความผจญภัยมันก็เลยเริ่มจาก ณ บัดนี้เป็นต้นไป
ทางพี่กันต์ก็ได้ติดต่อหาคนให้เราเพื่อที่จะได้พักก่อนเข้าที่คอลเลจ นั่นคือนุ่น ที่เรียนอยู่ที่ Seattle เราไปอยู่กับนุ่นได้ 5 วัน แต่เรารู้สึกเหมือนว่าเราสนิทกันมากว่า 5 ปี นุ่นค่อนข้างมีทัศนคติที่ดีในการใช้ชีวิต แล้วก็เป็นคนพันธุ์เดียวกับเรา เลยรู้สึกว่าเข้ากันได้ง่าย การเดินทางใน Seattle ของเราในครั้งนี้สนุกมาก ได้เห็นชีวิตผู้คนที่ค่อนข้างหลากหลาย
และที่สำคัญเมืองนี้น่ารัก
หลายคนถามเราว่าเราไปเรียนต่อที่รัฐไหน พอเราบอกว่าไป Washington คนก็จะอ๋อ แล้วพูดต่อว่า Washington D.C. ใช่มั้ย เราได้แต่ยิ้มแล้วบอกว่าไม่ใช่จ้า ทุกครั้งเราต้องตอบคำถามนี้เพราะน้อยคนนักที่จะรู้ว่าสหรัฐอเมริกา มันมีทั้งรัฐ Washington และ เมืองหลวงที่ชื่อ Washington D.C. แต่มันอยู่ห่างกันเป็นคนละซีกเลยทีเดียว แต่เราก็เข้าใจ ได้แต่ตอบไปทุกครั้ง แม้แต่คุณแม่เราเองทุกวันนี้ก็ยังสับสนไม่เลิกว่าเราเรียนที่ไหนกันแน่ (กราบอภัย)
ที่รัฐนี้มีเมืองที่ชื่อว่า Seattle
หลายๆ คนอาจจะรู้จักในหนังที่ทอม แฮงส์ได้เล่น (ใครรู้จักเดาได้เลยว่าอายุปูนไหนแล้ว) และได้รู้ว่าเป็นเมืองแห่งความเหงาเพราะฝนมักจะตกตลอดเวลา แต่พอเอาเข้าจริงไม่ใช่แบบที่คิดเอาไว้เลย มันเป็นฝนแบบปรอยๆ เดินเฉยๆ ก็แทบไม่รู้สึก แถมช่วงที่เรามามันดันมีแดดมากกว่าฝน เลยกลายเป็นว่าฟ้าสวย น้ำใส บรรยากาศในเมืองนั้นดีมากๆ น่าเดินเที่ยวเป็นที่สุด เริ่มจากสถานที่ยอดนิยมที่ห้ามพลาดเลยก็คือ Space needle ซึ่งเป็นสัญลักษณ์ของเมืองนั่นเอง
Pike Place Market ตลาดสุดฮิป!
ออกเดินทางท่องเที่ยวกันต่อกับตลาด Pike Place ในดาวน์ทาวน์ ซีแอทเทิล แม้จะโหวกเหวกโยนปลากันข้ามหัวคนดูไปมาเพื่อเรียกลูกค้าจากคนขาย แต่มันก็ดูจริงใจดีนะ
เชิญพบกับ ออริจินอล Starbucks!
Starbucks สาขาแรกของโลกก็ตั้งอยู่ที่นี่ เมืองนี้เป็นเมืองที่สุดจะฮิปสเตอร์เลยก็ว่าได้ ในเมืองนี้ไม่ว่าจะเดินแล้วล้มเอนตัวไปทางไหน คุณก็จะได้ยื่นปากไปชิมกาแฟแน่นอน มีทุกหัวมุมเมือง มีทุกป้ายรถเมล์ มีเยอะยิ่งกว่า Homeless เสียอีก! เราเลยชอบที่จะเดินไปทั่วๆเมือง แม้จะใช้เวลานานแต่ก็คุ้มค่าในการเห็นสิ่งต่างๆมากมาย
ที่อเมริกาอาหารทุกอย่างมีแต่ไซส์พี่เบิ้ม!
แม้เราจะสั่งไซส์เล็กแล้วแต่เล็กของเขาก็ยังเป็นใหญ่มากของเราอยู่ทีเดียว มาแรกๆ ไม่เคยคิดเลยว่าชาตินี้จะกินหมดในครั้งเดียว แต่สิ่งที่เราคิดมันก็ผิดเมื่อเวลามันผ่านไป กระเพาะเราขยายมากกว่าเดิมล้านเท่าเลยทีเดียว ฮ่าๆ เราสนุกไปกับการเข้าออกร้านอาหาร ซึ่งมีความหลากหลายจากนานาประเทศ เราเพลิดเพลินจนลืมเวลาไปเลยว่าต้องไปต่อยังคอลเลจ…
จากนั้นการผจญภัยเล่มใหม่ก็เกิดขึ้น
เริ่มขึ้นตั้งแต่นั่งรถที่มีคนเกาหลีถามเราว่า ประเทศยูขี่ช้างไปโรงเรียนมั้ย! คิดว่าจะไม่ได้เจอคำถามนี้แต่ก็เจอ เราพักอยู่ที่หอพักทางวิทยาลัย ซึ่งเป็นการดีที่เราจะได้รู้จักกับเพื่อนใหม่ๆ มากมาย
แล้วที่นี่ก็พิเศษมากขึ้นตรงที่…
วันปฐมนิเทศน์จะเป็นการพานักเรียนไปแคมป์ ไปแคมป์ ไปแคมป์!!! ชอบมาก มีกิจกรรมให้เราทำเยอะมาก มีบางอย่างที่เราไม่เคยทำมาก่อน และได้เพื่อนเพิ่มมากขึ้นจากคนหลายๆ ประเทศ หลายๆ วัฒนธรรมมารวมกัน แม้จะดูมั่วๆ ซั่วๆ แต่มันก็สนุกแบบไม่เคยเจอมาก่อน
ซีแอตเทิล คือแหล่งเรียนรู้ชั้นยอด…
เหตุผลที่เรามาไกลขนาดนี้เพื่อที่จะได้สัมผัสกับสิ่งที่เรียกว่า วัฒนธรรม ความเป็นธรรมชาติ และที่เรียนรู้ใหม่ๆ ถือว่าเลือกถูกแล้วที่มาที่นี่ ถึงแม้จะมีห้างหรือที่เที่ยวไม่มากนัก แต่ก็จะได้เห็นผู้คนอยู่ร่วมกันอย่างแท้จริง ตอนนี้เราเริ่มปรับตัวกับอะไรที่นี่ได้มากขึ้น มีเพื่อนเพิ่มขึ้นมากมาย และได้เรียนรู้อะไรที่ไม่เคยได้มาก่อนในห้องเรียน เพราะที่นี่มันคือการใช้ชีวิต มันคือประสบการณ์ที่หาไม่ได้จากการอ่านหนังสือ มันคือโลกกว้าง มันคือแหล่งเรียนรู้ไม่มีวันจบ
# บันทึก : สวัสดี ซีแอตเทิล
เรื่องเล่าจากประสบการณ์ตรงของนักเรียน
